images

23 jun 2020

Wie is jouw persona grata

Vorige week zat ik met een collega in een zoom-meeting en kwam ons gesprek op onderwerpen om een online activiteit te organiseren terwijl we een duidelijke voorkeur hebben om live te werken. Het gesprek ging naar een voorval een paar jaar geleden. Ik was toen uitgenodigd door een directeur om te praten over een coachingstraject voor een van zijn projectleiders.

Ik kende het bedrijf nog niet; dus ging er vol goede moed naar toe.
Hij vroeg me al snel of ik dat ook online zou kunnen doen, want dan was dat natuurlijk goedkoper. Het ging erom dat de betreffende medewerker snel werd buiten gewerkt, het mocht niet te veel kosten. “En hoeveel gesprekken moet je dan minimaal doen?”.

Oké. Wie mij kent weet: ik ben dan afgehaakt.
Hij ratelde door, gaf diverse voorbeelden zoals het zeker niet moest. Er waren blijkbaar een hoop mensen die er niks van begrepen. Hij had slechte ervaringen met coaching; vond het eigenlijk maar niks. Ik liet hem praten en het gesprek ging al snel niet meer over coaching maar over wat er allemaal fout ging in deze wereld. Over mensen die aan de macht waren die er ‘niks van konden’. Hij had een hele waslijst van ongeschikte ‘leiders’. Nou is leiderschap een van mijn paradepaardjes maar ik had blijkbaar niet de behoefte om het daar toen met hem over te hebben. Ik vroeg hem of hij misschien een ‘persona-non-grata’ lijstje had. O, ja! Dat had hij wel. En hij begon ze op te noemen, met een hele uitleg van wat er niet deugde.

Ik heb hem vriendelijk onderbroken en gevraagd naar zijn lijstje met ‘persona-grata’.
En toen viel de spreker stil. Hij moest eerst nadenken over wat dat was en vervolgens over wie er op dat lijstje zou kunnen passen. Oei.
Toen vroeg hij aan mij: “Heb jij dat wel dan? Wie staat er bij jou op dat lijstje?” Ik heb hem verteld dat ik niet zo snel namen noem maar dat ik een soort van omschrijving had van een ‘persona grata’ in de vorm van een ideale klant. Een ijkpersoon. Of ik die mocht toelichten. Dat mocht. Ik noem hem altijd Max.

Max is 40 jaar en hij is verantwoordelijk voor een grote, resultaat bepalende afdeling in het bedrijf waar hij werkt. Hij werk er al een aantal jaren, heeft het plan om nog lang te blijven en wil doorgroeien. Hij heeft voldoende inbreng in het bedrijf om mede het beleid te kunnen bepalen; keuzes en beslissingen te kunnen nemen. Hij voelt zich verantwoordelijk vanuit zijn werk maar ook vanuit wie hij is als persoon.
Hij wil ‘samen’ met zijn mensen dingen voor elkaar krijgen, uitdagingen aangaan en laten zien wat er kan. Hij vindt ook dat er te weinig of niet het goede gedaan wordt in de ontwikkeling van de medewerkers. Het kabbelt een beetje voort zoals het al jaren gaat en zoals de branche zich gedraagt. Hij is ervan overtuigd dat het beter kan. Met meer werkplezier, beter resultaat en grotere klanttevredenheid als gevolg. Waardoor zij gevraagd worden voor bijzondere projecten in de markt. Als dat lukt dan wil hij graag lang blijven en misschien wel directeur worden. I.i.g. wil hij dan ‘de kar blijven trekken’.
En om dat te helpen vorm en inhoud te geven, wil hij beginnen door anders naar persoonlijke ontwikkeling te kijken. Preventiever, effectiever, minder uitval- en foutkosten. Hij wil iemand aan zijn zijde die de klappen van de zweep kent, die pragmatisch met deze uitdaging om kan gaan. Die open, eerlijk en betrouwbaar is met waarden die bij het bedrijf passen. Die waarde toevoegt en die vooral ook uitstraalt dat het gaat lukken omdat hij al voor ‘hetere vuren’ heeft gestaan.

Je voelt hem al aankomen, die opdracht is niks geworden.
In dat soort vraagstukken pas ik niet. Maar wel in die van Max. Dus als je Max kent vertel hem dan over mij. Daar maak je minimaal 4 mensen blij mee……