Die ene foto van dat kleine manneke met een hond. Jarenlang vond ik hem gewoon ‘leuk’. Zat hij in een album
Maar deze week kreeg die zoveel meer diepgang.
Bij ‘toeval' (nee, dat bestaat niet) kwam ik hem tegen in een mapje op mijn PC, toen ik een account aanmaakte en een foto nodig had. Ik had hem dus ooit ingescand. Waarvoor? Dat wist ik toen nog niet. Nu wel.
Ik liet hem ook zien in mijn mastermindgroep. En vroeg hen wat zij erin zagen. En toen gebeurde er iets bijzonders.
In een foto zien we dus blijkbaar van alles. Ieder maakt er een eigen verhaal bij terwijl de feitelijk situatie onbekend is. De een let op gezicht, de ander op uitstraling, houding, situatie, schaduwwerking, activiteit, dreiging, sturing, liefde. Zoveel mensen zoveel invalshoeken. Er kwamen zulke mooi reacties in de appgroep. En ook 1 diepgaande waar we een zoom aan besteedden.
Die (besloten) mastermindgroep met vakcollega’s, allemaal toppers op hun gebied (sommigen moeten nog een beetje wennen aan dat idee) gaf zoveel ruimte om daar heel kwetsbaar in uit te vragen wat ze zagen en waarom. Dankjewel voor jullie reacties!
Zoiets maakt dat we ons werk zo goed kunnen doen. Want coachen, trainen, mentoren, is feitelijk een ‘alleenstaand’ beroep. Uitwisseling wordt dan nog waardevoller. Ook anonieme intervisie past daarin. Leren van elkaar, ‘uitproberen’, stimuleren, versterken, luisteren; zo tof!
Wat ik vooral leerde uit een paar opmerkingen zijn 3 dingen:
1: dat ‘liefdevolle sturing’ er bij mij blijkbaar al heel jong in zat. Dat kleine manneke was ik zoals je waarschijnlijk al begrepen had. Die hond was onze Diana, een Schotse Collie (Lassie). Dat die mij later heel erg van pas kwam ik een heleboel activiteiten in wisselende vormen. En uiteindelijk de reden was om voorbij mijn 50ste nog mijn eigen bedrijf te beginnen
2: dat perceptie, beeldvorming, eigen inzicht, connectie, verbinding, eigen ervaring, intuïtie, gevoel, ratio, kwetsbaarheid, allemaal slechts een aantal van de vele partjes zijn van het grotere geheel waarmee we dagelijks continu een mening vormen over alles wat er om ons heen gebeurt.
3: door het lef te hebben zichtbaar en kwetsbaar te zijn zullen fijne mensen om je heen eerlijk zijn naar jou toe zonder dat je er om vraagt. In feite is dit pure feedback en helpende beeldvorming. Dat is ook wat ik mijn coachees en mentees meegeef. Dit is ‘Practice what you preach’ in een zuivere en natuurlijke vorm. Niks gemaakts, niks bedachts, gewoon doen.
Ik las deze week een mooi artikel over natuurlijk leiderschap. Het was bijna 1-op-1 wat ik bedoel met mijn Persoonlijk Passend Leiderschap (de doorontwikkeling van de training is bijna klaar; ik ga binnenkort weer een training inplannen voor wie er bij wil zijn).
Soms komen we er ‘op latere leeftijd’ pas achter wat iets in onze jeugd betekende. Dat is niet erg, je hoeft niet meteen alles te weten. Wat belangrijk is is dat jij jouw leven kunt leiden op jouw manier. Dat recht heb je bij je geboorte meegekregen.
Daar is leiderschap voor nodig, leiderschap wat je eerst in jezelf ontwikkeld en daarna pas elders toe kunt passen. Wat bij jou past, wat ‘eigen’ is, wat goed voelt en wat anderen niet schaadt. Waar je ‘op gevoel’ van gaat ‘weten’ wat passend is in situaties met anderen, in je werk, in groepen, in allerlei situaties. PPL dus. Jouw PPL!
Ik ben heel benieuw hoe jij naar leiderschap kijkt want in mijn ogen is dat iets totaal anders dan management.
Laat eens een reactie achter. Of mail me info@rootonde.nl