Hoe moet dit verder? Die vraag houd je misschien al weken bezig.
Ja, dat herken ik, niet alleen van nu maar van vaker. Want hoe je er ook tegenaan kijkt, het leven gaat niet altijd op rolletjes. Toch? Laten we wel zijn, tegenslag is aan de orde van de dag. En daardoor in feit dus ‘normaal’? Nee natuurlijk niet. Wat wij graag als ‘normaal’ zien is dat alles voor de wind gaat, maar zo werkt het helaas niet. Als je wilt zeilen zul je ook tegen de wind in moeten, als je wilt roeien zul je tegen de stroom in moeten, als je wilt glimmen dan is wrijving nodig en als je wilt overwinnen dan is tegenstand nodig.
Waar gaat dit over?
Dit gaat over tegenslag en Corona. Die twee hebben veel van elkaar weg.
Ja, helaas, ik kan het weten. Ik ga niet uitweiden over wat er allemaal aan tegenslag al op mijn pad is gekomen, dat hoeft niet zo nodig. Ik vertel liever over de mooie dingen die juist daarna in mijn leven zijn gekomen.
Om over mooie dingen te kunnen vertellen begin je bij de tegenslag. Ik benoem één persoonlijke ‘ramp’. In 1991 heette die voor ons ‘Herpes-virus’. Onze oudste dochter was net 4,5 maand oud toen dit virus haar beet pakte. En net zoals nu met Corona, is de een er bevattelijk voor en de ander niet. Wordt de een er doodziek van of overlijdt zelfs en de ander merkt er niks van. Onze oudste werd er doodziek van. Wat eerst nog leek op een ‘griepje’ met hoge koorts werd gevolgd door koortsstuipen, epileptische aanvallen en een heel veel onzekerheid. Eindresultaat: wat in eerste instantie mee leek te vallen eindigde in een ernstig meervoudig beperking bij onze dochter.
BAM! Dan stort je wereld in. “Leer het maar te accepteren” kregen we te horen. ‘No way’, was mijn gedachte. Misschien is dat anno 2020 nog steeds niet en hoeft dat ook niet. Want acceptatie betekent voor mij ‘het ten volle aannemen’. En ik heb ontdekt dat dat niet hoeft; wij hebben onze eigen weg hierin gevonden: ‘op onze manier’. We hebben ontdekt dat het voor ons een plekje heeft gekregen in wat wij een ‘normaal leven’ noemen.
Waarom vertel ik dit?
Ten eerste omdat ik vind dat we in deze tijd best iets meer van onszelf mogen laten zien. Velen hebben misschien het beeld van mij dat alles wel op rolletjes gaat; maar niks is minder waar (maar je hoort mij niet klagen hoor). Ten tweede en veel belangrijker: door onze tegenslagen zijn we een stuk rijker geworden als mens. Zonder gehandicapte dochter zouden wij nooit ingeburgerd zijn geraakt in de wereld van ‘mensen met andere kansen en talenten’. En ook onze kijk op andere dingen is er veel positiever door geworden. Een EMB-kind (Ernstig Meervoudig Beperkt) maakt dat wij vinden dat onze ‘middelste’ en ‘jongste’ gerust EMG-ers genoemd mogen worden (Ernstig Meervoudig Getalenteerd) Zij zijn gezond, fit, actief, slim, afgestudeerd en ‘goed terechtgekomen’. Mooie jongvolwassenen waar we trots op zijn en die, op een heel natuurlijke manier, heel begaan zijn met hun oudste zus. Voor ons is deze situatie ‘normaal’ maar we kunnen er oprecht van genieten.
En wij zelf?
Wij hadden allebei van jongs af aan al een doorzettersmentaliteit (misschien door het opgroeien in gezinnen waar ‘weinig’ was) en hebben dat samen versterkt tot ‘wij kunnen dit aan’. En dat is ook gebleken. Er zijn best wel heel veel dingen op ons pad gekomen waar we niet om gevraagd hebben en steeds hebben we ze ‘overwonnen’. Ja, het leven zou misschien makkelijker zijn geweest zonder die tegenslagen maar of we dan ook nu op dezelfde manier in het leven zouden staan? Dat betwijfel ik. Alles wat we hebben is samen opgebouwd. Dat is ons geluk.
Heeft een virus voordelen?
Dat durf ik niet te stellen en ga ik zeker niet beweren.
Brengt het je op langere termijn tot een andere manier van ‘in het leven staan’? Ja, dat durf ik wel te stellen; ons in ieder geval zeker.
Ben ik daar dankbaar voor? Niet voor het feit dat het virus op ons pad kwam, wel voor hetgeen jaren daarna ons pad nog steeds bepaald: positiviteit, doorzetten, humor, samenzijn, wilskracht, genieten van grote en kleine dingen en TEVREDENHEID.
Misschien heb je niet meteen iets aan dit verhaal, maar kan het je kracht geven voor de langere termijn. Ik wens je een hele gezonde en vitale toekomst, maar bovenal wens ik je het vermogen om te relativeren en te genieten. Want voor je het weet is het leven voorbij…..
“Je kunt niet altijd bepalen wat er op je pad komt, wel hoe je er mee om gaat”.
Warme hartegroet, Ton