Ik gebruik in mijn trajecten veel metaforen.
Een daarvan is DE TRAP.
En tijdens onze zomervakantie op Faeröer eilanden kwam ik een hele bijzondere tegen.
Faeröer; prachtige eilandengroep in de driehoek Schotland – Noorwegen – Ijsland.
Eigenlijk een groep van 18 bergtoppen in de oceaan met de beleving van een fjordengebied.
Wij gingen langs het dorpje Gjogv om Gjógv Natural Harbor en Crownprincess Mary’s Bench te zien.
En ontdekten daar een bijzondere trap.
Gewoon in het landschap, op een plek waar je hem waarschijnlijk niet direct verwacht, langs de kustlijn, was een trap gemaakt van hout naar….
Ja, waarnaartoe eigenlijk?
Wat zou daarboven te zien of te beleven zijn?
En wil ik dat?
Heb ik er die klim voor over?
Wat mij dan gebeurt is dat gevoel van die uitdaging.
Ik wil daarboven staan!
Zien en ervaren wat er is.
We zijn tenslotte niet voor niks juist hier op vakantie.
Die kans komt misschien niet meer.
Dus wat doe ik dan:
- ik strik mijn schoenen nog eens goed
- zorg dan mijn kleding op orde is
- dat mijn telefoon en videocamera niet kunnen vallen
- stem nog even af mijn echtgenote
- en GA
Dat is ook wat ik een veel trajecten tegen kom.
Of het nu coaching of mentoring is.
Wat je wilt leren. Wat je wilt ervaren. Waar je verder in wilt komen.
Het gaat altijd om DOEN!
Wat dan?
Dat weten we aan het begin van een traject vaak niet exact te benoemen maar ontdekken we gaande de rit.
We hebben wel een stip op de horizon. Een bergpunt waar we naar toe willen.
Ik had voor onze vakantie ook nog nooit van Crownprincess Mary’s Bench gehoord.
Het kwam op ons pad omdat we keuzes hadden gemaakt.
Omdat we een route uitstippelen en op pad gaan.
Omdat we niet thuisblijven bij minder goed weer.
Omdat we willen LEVEN en BELEVEN.
Omdat uitdagingen niet voor niets precies op ons pad komen (ook al kunnen we dat niet verklaren)
En eigenlijk maakt dat ‘waarom’ ook niet zoveel uit. Het is er gewoon op dat moment.
Even terug naar die trap op Faeröer.
Toen ik boven stond heb ik een foto genomen ‘naar beneden’.
Ik heb die samen met ‘naar boven’ in 1 collage gezet.
Eigenlijk viel deze klim wel mee. Ik heb veel forsere gedaan.
Onderweg een paar keer gestopt. Voor het uitzicht. In alle richtingen.
Het gaat niet alleen om dat eindpunt; onderweg is het ook genieten.
Met de voldoening om bovenaan te staan, op zo’n ruige klif, zag ik dat ik nog verder kon.
Geen trap meer maar een sterke helling.
Geen ‘hulphout’ maar op eigen kracht verder.
De ondergrond werd een beetje glibberig maar was, met oplettenheid, prima te doen.
En vervolgens ontdekte ik ook een weg om via een ander pad af te dalen.
Redelijk moeiteloos via een ander soort landschap terug naar het begin.
met nieuwe bagage in mijn rugzak.
Als ik alleen maar een foto had gemaakt van Mary’s Bench zou ik dit niet meegemaakt hebben.
Zou ik net zoals veel andere toeristen weer in de auto zijn gestapt.
En nooit geweten hebben hoe gaaf het daarboven was.
En als ik er dan zo op terugkijk
Dan gaat het niet meer om een ‘onbekende moeilijke hoge trap’ maar om een mooie herinnering die me leerde waar ik nog steeds toe in staat ben.
Dat het een keuze is om het wel of niet te DOEN.
Herken je nu de andere metaforen in dit verhaal?
Misschien ben jij iemand die ‘de trap van jouw leven’ wel eens wil beklimmen.
Maar tot op heden nog niet echt durfde of een andere reden had om het niet te DOEN.
Kom dan eens op de koffie.
Ik kan je vast wat handreikingen geven. Of leren HOE dan.
Er zijn vele wegen; eentje is de jouwe.
Misschien geldt voor jou ook de volgorde overzicht-inzicht-uitzicht.
Maar heb je het overzicht op dit moment niet.
Wees welkom.
info@rootonde.nl