Perfectie bestaat niet!
Huh? Hoe kom je daar nou bij?Er zijn zoveel mensen die alles perfect willen doen. Waar zijn die dan mee bezig?
Dat zal ik je vertellen: die zijn niet bezig met perfectie maar met 'perfectionisme' Nee dat is niet hetzelfde; in mijn optiek tenminste (en daar hoef je het niet mee eens te zijn)
Waarom zie ik dat zo? Ik leg het je uit.
Noem mij eens iets waarvan jij denkt: dat is echt helemaal 100% perfect. Dan ga ik iets bedenken waardoor / waarmee / hoe het nog beter zou kunnen.
Warempel tot op heden is me dat nog steeds gelukt. Ja serieus. Probeer zelf maar eens.
In mijn praktijk als mentor / trainer / coach komt het thema PERFECTIE vaak op tafel. En dat is niet altijd omdat dat zo enorm helpend is; juist niet zelfs. Het geeft een hoop stress en werkdruk.Daar kun je zelf verandering in brengen omdat het uit een (belemmerende) overtuiging komt.
We hebben namelijk geleerd om alles zo goed mogelijk te doen. Op zich niks mis mee, want waarom zou je voor minder gaan? Maar ...... De lat ligt inmiddels zo hoog dat je er gewoon onderdoor kunt lopen..... 😉
Het 'zo goed mogelijk doen' is niet hetzelfde als 'perfect' (lees: niet meer voor verbetering vatbaar) Ergens onderweg in onze ontwikkeling zijn we het woord TEVREDEN vergeten lijkt het. Alsof het uit 'de dikke van Dale' (ken je die nog?) is geschrapt.
Het is PERFECTIONISME wat ons brengt tot een bepaalde drang om 'het hoogst mogelijke' te bereiken, waarvan je stilletjes van binnen wel weet dat je dat niet gaat bereiken.
Want 'het' kan altijd beter. Omdat ontwikkelingen nu eenmaal niet stil staan. En dat is oké.
Jij kunt niet meer doen dan wat op dat moment binnen jou vermogen ligt, met de tijd en inzet die je op kunt brengen. En dat kent zijn grenzen.
Wist je trouwens dat perfectionisme een patroon is wat vaak in je jeugd ontstaat om 'goed genoeg' te zijn. Systemisch gezien zeker in die levensfase heel verklaarbaar, maar je mag er als volwassene eigen keuzes in maken.
Ik leer je meteen 1 vraag die ik vaak inbreng als dit thema op tafel komt. Hier komt ie: "Hoe erg is dat?". En op het antwoord vraag ik "Hoe erg is dat?" En op het antwoord daarop vraag ik opnieuw: "Hoe erg is dat?" En soms ga ik nog even daarmee door tot we op een ander en abstracter (denk- en gevoels)niveau zijn beland. 9 van de 10 hebben dan al een keer geantwoord "nou ja, eigenlijk niet echt heel erg nu ik het zo zie; er zijn wel ergere dingen in de wereld".
Probeer het maar eens, als jij ook in zo'n gesprek terecht komt. Je zult merken dat het uiteindelijk 'niet zo erg is als het lijkt'.
Nou niet denken: "daar geloof ik niks van" , je hoeft het nog niet te geloven, gewoon doen! Nee niet tussendoor jouw mening geven, er iets van vinden, helpen 'de goede kant in te denken'. Niks daarvan. Alleen die ene simpele vraag blijven herhalen. Na 5 of 6 keer is het meestal wel genoeg.
Het hoeft ook niet meteen 'perfect' te lukken. Hé hallo, dat was bij mij ook niet. En jij bent toch ook niet na 1 rijles voor je rijbewijs geslaagd?
Mijn vakgebied van vragen stellen is eigenlijk niet zo moeilijk zeg ik wel eens; maar het is wel hartstikke moeilijk om het simpel te houden.Maar daar houd ik van: Simpel, overzichtelijk en met goede metaforen.
Wil je daar meer over weten? Heb jij misschien ook last van perfectionisme? Of een andere overtuiging? Plan een afspraak met mij in: https://bit.ly/afsprekenmetTonDan kijken we hoe wat dat kunnen veranderen. Want het kan anders!
Oké; nu snap je misschien ook waarom ik enorme jeuk krijg van de term 'de beste versie van jezelf '. Die gaat ongetwijfeld binnenkort een keer langskomen in een volgende mail.
Voor nu: fijne vrijdag nog en alvast een goed weekend.😉
(zoek niet naar het perfecte maar iets wat raakt)